سلام
یکم. اسامی از منظری به دو دسته عام و خاص تقسیم می شوند. البته این دسته بندی خیلی دقیق نسیت. کافی است قیدی به هر یک بزنی تا یک اسم عام، خاص شود. یا بالعکس. یکی از این قیود، استفاده کننده است. برای مثال ارباب. اسم عامی است. ولی تو که استفاده می کنی، منظورت خاص ترین اسم دنیاست.
دوم. در تقویم ما روزهای بسیاری وجود دارد، که هریک متعلق به معصوم بزرگواری است. از نیمه شعبان واضح تر نمی توان موردی را یافت. ولی نمی دانم اعمال مخصوص را که می خوانی، چیز دیگری می فهمی. مثلا افضل اعمال همین نیمه شعبان زیارت ارباب است. السلام علیک یا اباعبدالله.
سوم. احادیث بسیاری از ائمه نقل شده است. بعضی از این احادیث، بیشتر از آن که امام معصوم ِصاحب حدیث را در ذهن ات متبادر سازد، آن بزرگواری که ناقل بوده است را به یاد می آوری. برای مثال : أنْتَ رَجُلٌ قَدْ قَیَّدَتْکَ ذُنُوبُک. بیشتر از آن که به یاد حضرت امیر بیفتی، یاد آقای مجتهدی بزرگوار می افتی.
چهارم. درست است هر چیزی جای خاصی دارد. ولی هیچ چیز برای تو دعای کمیل نمی شود. می دانم بعضی عبارت هایش با تو چه می کنند مثلا فرقت بینی و بین احبائک و اولیائک.
می دانم نیمه شعبان نزدیک است. ثبت نام بچه های دانشگاه تهران با تو بود. قرار بود مسئول اتوبوس شان باشی. قرار بود ...
به جای این که به بچه ها بگویی التماس دعا، به موقع برگردید. ... باید بغض کنی و با خود زمزمه کنی:
ارباب
السلام علیک یا اباعبدالله
فرقت بینی و بین احبائک و اولیائک
و أنْتَ رَجُلٌ قَدْ قَیَّدَتْکَ ذُنُوبُک ...
